De een na laatste dag

En toen was het alweer donderdag.
Vandaag waren we met zijn vieren (de kids!) aangezien mijn vader weer terug was gegaan naar Vancouver.

Plannen maken voor de dag. God, dat is een gedoe zo met zijn allen. De een wil dit, de ander dat. Uiteindelijk waren we er uit en zijn de bergen op gegaan.

Iwan en Vincent gingen weer gekke dingen doen boven op Blackcomb. Emmy had besloten om haar fakey te gaan oefenen, dus die ging met mij mee de magic chair af.
(een fakey is omgekeerd boarden. Als je normaal goofey bent (rechterbeen voor) dan ga je dan regular boarden (linkerbeen voor), en voor de andere kant geldt dat precies andersom natuurlijk.) Ik vond het wel heel gezellig dat Emmy met me mee ging. Het is toch gezelliger met zijn tweetjes, dan alleen. Je eist dan ook meer van jezelf aangezien je niet wilt opgeven, althans ik wil dat niet, dus ik eis meer van mezelf :).

Dus wij magic chair af met zijn tweetjes. Eerst ik natuurlijk weer heel voorzichtig, aangezien het gisteren niet helemaal goed was gegaan, en ik nog geen echte hellingen had gedaan. Paar bochtjes gemaakt, ging op zich wel goed. Af en toe weer lekker een edge (sneeuw) pakken en weer zitten dus, of met je gezicht richting de sneeuw. Altijd leuk :) .

Emmy haar fakey ging ook goed. Was wel onwennig zei ze, maar dat is op zich ook logisch omdat je het gevoel weer opnieuw moet krijgen.

We zijn uiteindelijk iets van 4/5 keer de magic chair afgeweest en ja hoor: Lautje kon aan het eind gewoon de berg af, ook op de iets steilere stukjes een bochtje makend, zonder al te veel te vallen :D . Mission accomplished.

Toen gaan lunchen en na het eten gingen we Whistler op met zijn vieren. Iwan en Vince heb ik maar heel kort gezien. Vind je het gek? Die jongens kunnen makkelijk een groene route, en ik ga nu niet bepaald snel ofzo. Ach ja, het was leuk en gezellig en daar gaat het om.

Iwan en Vince zijn daarna nog Blackcomb opgegaan, want daar was een of ander tube-park, waar ze gekke dingen konden doen (springen, slides maken en dat soort ongein).

Emmy en ik zijn toen weer Whistler opgegaan, naar de olympic chair. Ja, daar was het gisteren fout gegaan, dus heel voorzichtig zijn, anders is het zo weer verpest. Maar gelukkig ging alles goed. Het grappige was, dat we precies in een wolk zaten, je zag dus ook gewoon echt bijna helemaal niets. Moet je ook in kunnen boarden, dus was een goede oefening. Ik bochtjes maken op olympic, die toch echt op sommige stukken steiler is dan Magic Chair. Ik was heel huids beneden. Nou ja, heel huids, ik heb wel een paar mooie vallen gemaakt (wie laat er dan ook onder de sneeuw een blauwe draad zitten?!). Uiteindelijk zijn we nog 3 keer Olympic op geweest en ik kon uiteindelijk naar beneden, al bochten makend, zonder te vallen, ook niet als ik uit de chairlift kwam. Weer twee uitdagingen die gelukt zijn. Na de laatse keer Olympic, zijn we weer dezelfde groene piste afgegaan naar the village. Ook weer enigzins heel huids gered. Echt, hoe ik het af en toe voor elkaar krijg weet ik niet, maar voor mijn gevoel is het echt een wonder dat ik nog niets gebroken heb. Aan de andere kant natuurlijk ook wel weer geluk, aangezien ik daar weinig behoefte aan heb (wie wel eigenlijk?!)

Ach ja, straks maar eens eten halen en koffers pakken en dan morgen nog een uurtje de piste op en dan moet ik alweer naar huis. :(, wel heel erg jammer, want het is hier heel erg leuk, gezellig en relax. Goed vakantie-adres om zeker te onthouden.